Je zou kunnen zeggen: zijn er nog niet genoeg singer-songwriters, zonder dat zangers van succesvolle bands er óók nog ’s allemaal een solocarrière naast lijken te doen? In navolging van onder (veel) meer Thom Yorke (Radiohead), Paul Banks (Interpol) en Brandon Flowers (The Killers) is het nu de beurt aan Elbows Guy Garvey. De belangrijkste vraag blijft natuurlijk: voegt het iets wezenlijks toe aan het bandoeuvre, of is het meer een ego-dingetje van een zanger die ook wel eens met naam en snuit frontaal op de plaat wil? Ondanks het hoesvullende portret van een bebaarde Garvey (41 inmiddels) neigt Courting The Squall gelukkig naar de eerste categorie. Naast Elbow-esque liedjes als Juggernaut, Broken bottles And Chandeliers horen we wel degelijk nieuwe dingen. Luister bijvoorbeeld eens naar het haast funky openingsnummer Angela’s Eyes (over zijn nieuwe vriendin) of het zwoele, jazzy duet Electricity met Jolie Holland. Wat dit solodebuut echter nog het meest onderscheidt van het doorgaans nogal bedachtzame Elbow-materiaal, is hoe losjes het grotendeels klinkt. Courting The Squall is beslist geen meesterwerk, maar Garvey kunnen we er nog best bijhebben. (RME)