Het Britse Field Music is de droom van muziekjournalisten. Het studioproject van de broers Brewis klinkt altijd goed en vertrouwd. Goed, omdat David en Peter geweldig kunnen spelen. Vertrouwd, omdat zij ongegeneerd citeren uit de muziekgeschiedenis. Bij het luisteren van Field Music is het haast onmogelijk om alle referenties eruit te halen. Het zijn er gewoon te veel. Dat is natuurlijk leuk voor popprofessoren. Op het zesde album Commontime klinkt Field Music toegankelijker dan ooit. De jaren 80 en met name Hall & Oates vormden de inspiratie voor de 14 nummers. De productie klinkt modern, maar verder had het album met gemak in 1987 uitgebracht kunnen worden. Als een logisch vervolg op XTC's Skylarking bijvoorbeeld. Of als een slaapkamerproject van Prince , niet voor niets een Field Music-fan. Het nadeel van Commontime is dat alles erg uitgedokterd klinkt. Het is iets te goed te horen dat Brewis en Brewis met hun hoofd in de boeken hebben gezeten. Voor nerds geen enkel probleem natuurlijk. (JE)