In 1899 waagde Carl Nielsen zich voor het eerst aan een opera. Als onderwerp koos hij het Bijbelse verhaal van koning Saul en de jonge herder David. De al wat oudere koning voelt dat hij in populariteit overvleugeld wordt door de charismatische schaapsherder. Ook het religieuze gezag – in de persoon van de profeet Samuel – tergt de koning door steeds vaker de kant te kiezen van de veelbelovende David. Koning Saul voelt zich door dit alles diep vernederd. Zijn razernij grenst soms aan krankzinnigheid. Opmerkelijk genoeg laat de koning zich alleen kalmeren door de ontroerende zang van diezelfde David. Tijdens de voorbereiding van de première speelden zich in het theater vergelijkbare taferelen af. De zanger die Saul vertolkte was zo jaloers op de zanger die David zong, dat eerstgenoemde de tweede te lijf ging met het rekwisiet van de speer. Gelukkig raakte alleen het decor beschadigd. In deze uitvoering van de Deense opera liet regisseur David Pountney niet na het verhaal te actualiseren. De koning is hier een tragische figuur die niet opgewassen is tegen het verstokte fanatisme van de profeet Samuel. Ook Davids rebellen werden hier in het nieuw gestoken. Gekleed als guerrillastrijders en gewapend met mitrailleurs zingen zij de lofzang waarmee David als de nieuwe koning wordt begroet. (HJ)