Is het pop met een rauw randje? Of experimentele muziek met popinvloeden? Zanger en producer Jack Garratt (1991) zet ons voortdurend op het verkeerde been. Gezien zijn enorme succes zullen we de Brit toch maar zien als een popartiest. De twintiger werd vlak voor de release van zijn debuut Phase door de BBC uitgeroepen tot Sound of 2016. In eigen land bestormt hij de hitlijsten en internationaal gaat het ook goed. Hij maakte bijvoorbeeld al veel indruk op Nederlandse festivals en poppodia. Het leuke is dat de bebaarde producer geen veilige keuzes maakt. Meerdere malen stuwt hij zijn elektronica tot het uiterste. Synthesizers die klinken als stofzuigers of terugschietend elastiek zijn geen uitzondering. Toch houdt zijn muziek iets vertrouwds. Dat komt door Garratts respect voor de popmuziek van voor zijn geboorte. Hij gooit soul, funk, house, r&b met het grootste gemak in de mix. Live staat hij niet alleen achter een batterij elektronica, maar speelt hij ook gitaar. Zijn fluwelen zang maakt het plaatje compleet. Deze multi-instrumentalist dwingt meteen respect af. (JE)