Het zesde album van Ray LaMontagne zal vriend en vijand verrassen. De Amerikaan duikt in de geschiedenis van de psychedelische rock. Onder leiding van producer Jim James ( My Morning Jacket ) moet de zanger het opnemen tegen gierende fuzzgitaren en ruimtelijke echo’s. Dat zal even schrikken zijn voor mensen die hem kennen als introverte singer/songwriter. Sinds zijn debuut Trouble (2004) wist LaMontagne zich te onderscheiden met spaarzaam gearrangeerde blues, country en soul. Na drie albums werd zijn sound minder avontuurlijk en wat commerciëler. Met beide trends rekent hij op Ouroboros keihard af. Nooit klonk LaMontagne zo vuig en was zijn sound zo hard. ‘You’re never going to hear this song on the radio’, zingt hij terecht tegen het einde van de plaat. De zanger richt zich ook niet op de radio. Ouroboros is een gave conceptplaat in de beste Pink Floyd -traditie. Zo’n album moet je achter elkaar blijven draaien om de muziek echt te waarderen. De titel verwijst daar ook naar: ouroboros is het symbool van de eeuwige cirkel. Het zou beslist geen straf zijn om dit album oneindig vaak te horen. (JE)