Het celloconcert was een ondergewaardeerd genre in de romantiek. In de woorden van Dvorák: ‘De cello is een prachtig instrument, maar zijn plaats is in het orkest en de kamermuziek. Als solo-instrument deugt het niet… het hoge register piept en het lage register gromt.’ Ironisch genoeg zou juist Dvorák een formidabel celloconcert afleveren. Het concert maakte deel uit van zijn vruchtbare Amerikaanse periode, die ook de Negende Symfonie en het Amerikaanse Strijkkwartet opleverde. Dvorák zette het concert groots en symfonisch in, het had zijn (denkbeeldige) tiende symfonie kunnen zijn. Het meest persoonlijk was Dvorák echter in de intieme momenten. Hier citeerde hij een eigen lied, met de titel ‘Laat mij alleen’ (uit Vier Liederen op.82). Het was het lievelingslied van Dvoráks schoonzuster Josefina Cermáková, die eens zijn jeugdliefde was. Tijdens zijn verblijf in New York vernam Dvorák dat Josefina overleden was. (HJ)