Altijd voorwaarts. Dat is het motto van Brian Eno. De zelfverklaarde 'non-muzikant' laat zich niet zo zeer inspireren door de muziek van vroeger, maar door het idee wat er in de toekomst mogelijk is. Met het 20 minuten durende titelnummer stelt Eno zijn luisteraars als vanouds op de proef. Zachtjes dreinende synthesizers scheppen langgerekte tonen. Verschillend gesampelde stemmen spreken losse lettergrepen alsof ze lukraak uit de computer komen rollen. Dat geeft een vervreemdend effect. In het uit drie delen opgebouwde Fickle Sun horen we Eno voor het eerst sinds lange tijd weer zelf zingen. Niet verkeerd, want het geeft dit album de broodnodige melodieuze impuls. De grootste verrassing bewaart Eno echter voor het laatst met een cover van The Velvet Underground s I'm Set Free. Daarmee wordt een oude rekening vereffend, want het waren de Velvets die Brian Eno in 1967 aanspoorden om de muziek in te gaan. (PdK)