Eric Clapton is naast meestergitarist ook een slimme artiest. Zijn albums uit de jaren 10 hebben vaak hetzelfde onweerstaanbare recept. I Still Do is het derde soloalbum op rij waarop hij met een paar interessante vrienden een reeks (blues)covers speelt. Meestal schrijft de Brit ook nog een of twee nieuwe nummers. Meer is niet nodig, want zijn gitaarspel levert genoeg mooie momenten op. Daarvoor hoeft hij niet steeds het wiel opnieuw uit te vinden. Tel daarbij het hoorbare speelplezier op en je hebt een topper in handen. Wat I Still Do verder interessant maakt, is de hereniging met producer Glyn Johns . De twee heren namen zo’n 40 jaar eerder de klassieker Slowhand (1977) op. John eiste dat hij Clapton met ouderwetse apparatuur mocht opnemen. Het past prima bij de simpele opzet van de plaat. En hoe basic de liedjes ook zijn, ze hebben vrijwel allemaal wel een lekker Clapton-momentje. Echt sensationeel is I Still Do niet, maar er staan wel genoeg goede vondsten op. (JE)