Eigenlijk is het zijn scheidingsplaat, maar Robert Ellis klinkt op zijn derde album opvallend opgewekt. De Texaan besloot zijn sores gewoon lekker van zich af te spelen. Binnen de country leveren gebroken huwelijken doorgaans inspiratie op voor tranentrekkers, maar Ellis maakt geen pure country. Zijn verdriet zit ergens verstopt in zijn teksten, maar de verhaaltjes gaan verder over bedachte karakters. Dit is geen dagboek, dit is popmuziek. Het leuke van Ellis is dat zijn muziek zowel traditioneel als modern kan klinken. Soms lijkt hij vooral de Amerikaanse countryfan in gedachten te hebben. Op een ander moment is hij minder behoudend en ontspoort de muziek lekker. Hierdoor verenigt hij het beste uit twee werelden. Ellis bewijst dat hij robuuste nummers kan schrijven in de beste countrytraditie, maar ook dat hij niet bang is voor vernieuwing. (JE)