De Britse late zestiger Alan Parsons kan buigen op een mooie carrière. Op 20-jarige leeftijd zat hij achter de knoppen in de Abbey Road Studios in Londen om de gelijknamige plaat van de Beatles op te nemen. Daarop volgden wapenfeiten als Dark Side Of The Moon (/a>(Pink Floyd) en Year Of The Cat (Al Stewart). Albums waar hij als opnameleider, zo is bekend, flinke vingers in had. Maar zijn ambities waren van artistiekere aard en zo ontstond The Alan Parsons Project. Met Parsons als componist, multi-instrumentalist en producer verschenen succesvolle conceptalbums als I Robot (1977), The Turn Of A Friendly Card (1980) en Gaudi (1987). Hij brengt dit repertoire gedurende de laatste decennia live op het podium, met vaste band en zonder zich om nieuw repertoire te bekommeren. Nu voegt zich hier ook nog eens een orkest en koor bij. Strak en enthousiast wordt het beste van Parsons’ conceptalbums uitgevoerd, waarbij zijn grootste hit Don’t Answer Me natuurlijk niet ontbreekt. Parsons, een beer van een man met zwart opgemaakte ogen, staat opzichtig op een verhoging te midden van het gezelschap. Hij speelt gitaar en keyboards, zingt en ziet dat het goed is. (MR)