De naam Fanitullen betekent letterlijk ‘de melodie van de duivel’. Niemand weet wie het heeft geschreven, maar er is een beroemde legende over waar het vandaan komt. In 1724 vond er een bruiloft plaats in Hol, in Hallingdal, in het oosten van Noorwegen. Bruiloften waren destijds een feest van meerdere dagen, waarbij letterlijk honderden liters sterk bier werden gebrouwen. Het was een probleem dat mensen soms niet alleen dronken, maar ook gingen vechten, en als iedere boer een mes bij zich had, liep dat niet noodzakelijk goed af. Fanitullen is een levendige, mooie ‘Slått’, d.w.z. een oude Noorse melodie die gespeeld wordt op een traditionele ‘Hardingfele’ (Hardangerviool). Vanwege het gewelddadige ritme en het opwindende karakter werd het spelen van een Fanitullen lange tijd als ongepast beschouwd. Men geloofde dat iemand die deze melodie speelde onder de invloed van de duivel zou komen. Fanitullen zou je dan ook kunnen beschouwen als een soort Rock'n Roll uit de 18e eeuw. De bewerking van Tom Brevik is gebaseerd op een compositie voor piano van Ole Olsen (1850-1927)