Lang voordat de Europeanen zich uit het zicht van het land waagden, maakten de stoutmoedige en rusteloze voorouders van het Maori-volk reizen van duizenden kilometers over de grootste oceanen ter wereld. Het was rond 1000 na Christus dat ze in Nieuw-Zeeland landden. De ontdekking van Nieuw-Zeeland wordt in de Maori-traditie aan Kupe toegeschreven en de omstandigheden van de aanlanding gaven het land zijn Maori-naam. Toen het land naderde, was er een lange, platte vulkanische wolk te zien. Kupe's vrouw Hine-te-aparangi keek naar de horizon en riep uit: "Hij ao! Hij ao! Een wolk! Een wolk!" De naam Aotearoa werd aan het eiland gegeven: het land van de lange witte wolk. Dit stuk werd oorspronkelijk in 1980 als fanfarewerk bedacht en acht jaar later door de componist voor harmonieorkest omgezet. Het werk begint met fortissimo akkoorden, die we gematigd dissonant kunnen noemen. Bovenop deze stevige basis brengen de saxen, hoorns, baritons en bassen een dalende figuur, waardoor een breed klankpanorama ontstaat. Het eerste thema, in 12/4 maat, wordt eerst in een dichte harmonie voorgesteld waarna het verder wordt uitgewerkt door heel het orkest. Een herneming van de inleiding (naar stijl) besluit het eerste deel van het werk en voert ons naar een molto vivace. Pittige zestienden en toonladders vormen de inleiding van een opgewekte melodie, die wordt voorgesteld door de trompetten, de bugels en de trombone. Nog meer toonladders en sterk ritmische passages voeren ons naar een nachtmerrie voor de dirigent. Het volgende deel wordt immers gekenmerkt door steeds wisselende maatsoorten. Plots stokt echter dit metrische spel en gedurende 17 maten horen we een pianissimo akkoord, dat leidt naar een trage beweging. De saxsopraan introduceert een gevoelig thema, dat wordt ondersteund door een begeleiding in syncopen. Dit melodische intermezzo wordt plots onderbroken door een fanfare, die pianissimo begint maar stilaan het orkest in zijn volle kracht laat horen. Dan worden het opgewekte thema (gevarieerd) en het nachtmerriegedeelte teruggebracht en vooraleer een prestissimo het werk besluit horen we een verkorte versie van de inleiding.