Het tweede album van Laura Mvula volgt op het uitstekende debuut Sing To The Moon (2013). The Dreaming Room is minstens zo indrukwekkend. Misschien zelfs nog een beetje meer. Want hoe bestaat het dat Mvula ons weer verrast? We hadden nu toch wel kunnen weten dat ze nergens voor terugschrikt? Bombastische blazers, synthpop, een a-capellakoor; Mvula gooit het weer allemaal door elkaar. Het zit gek genoeg de kracht van de liedjes niet in de weg. Geen wonder dat grootheden als Prince en Nile Rodgers haar omarmden na Sing To The Moon. Rodgers vroeg zelfs of hij Mvula mocht bijstaan op nieuw werk. Zijn funky slagje is dus ook op The Dreaming Room te horen. Maar dit is geen funkplaat. Dit is ook geen gospel, soul of pop. Dit is alles tegelijkertijd. Hierdoor is de zangeres niet makkelijk in een hokje te stoppen en wat lastiger te begrijpen voor het grote publiek. Het zij zo. Laura Mvula is een van de meest vooruitstrevende artiesten van haar tijd. Zonder dat het er dik bovenop ligt. (JE)