Giuseppe Verdi legde zijn vinger op een gevoelige plek: als een onderwerp verdrietig is, kan een operavoorstelling al snel voelen als het bijwonen van een lange begrafenis. Componist en tekstschrijver moeten daarvoor waken, maar bij I Due Foscari was dat niet goed gelukt – zo besefte Verdi. Nu is I Due Foscari een opera in Verdi’s vroege stijl. Dat betekent dat nummers (aria’s, duetten) vaak bestaan uit twee contrasterende delen. Verdriet over ongerechtigheid gaat over in woede, wanhoop slaat om in hoop, een smeekbede mondt uit in een wraakzuchtige tirade. Er is nog wel wat variatie. Maar de toon is en blijft, twee uur lang, vooral verdrietig. Dat maakt I Due Foscari vooral een opera voor de liefhebber van Italiaanse romantische opera en van Verdi’s vroege stijl. Het werk wordt hier in deze Covent Garden-productie wel uitstekend verdedigd met niemand minder dan Plácido Domingo in een van de titelrollen. De zeventiger vond het zichtbaar leuk te kunnen zeggen dat hij eigenlijk te jong was voor de rol (Francesco Foscari is een tachtiger). De orkestvoering onder leiding van Antonio Pappano is een genot voor het oor. (CP)