Het hoogtepunt van de Bayreuther Festspiele 2015 was een schitterende nieuwe enscenering van Tristan und Isolde. Zoals zo vaak waren ook hier een conservatieve dirigent en een vooruitstrevende regisseur tot elkaar veroordeeld. Maar wat een veelbelovend team: hier ging het om de eminente Wagnerdirigent Christian Thielemann en Bayreuth-directeur Katharina Wagner . Laatstgenoemde is een achterkleindochter van Richard Wagner zelve. De stamvader zal wel hebben liggen rollen in zijn graf achter Huize Wahnfried. Achterkleindochter Katharina aarzelde namelijk niet om het verhaal naar eigen inzicht aan te passen. Volgens haar hadden de geliefden Tristan en Isolde geen schijn van kans in hun harde, feodale wereld. Deze productie is hierdoor zo grimmig en realistisch dat ze weinig ruimte laat voor romantiek en mystiek. Of het moet al de mystiek van de liefde zelf zijn. Tijdens het liefdesduet zien we namelijk hoe de geliefden in de verte verdwijnen in twee naast elkaar geprojecteerde tunnels van licht. De beide lichttunnels versmelten met elkaar tot één climax (dubbelzinnig bedoeld), terwijl de wakende Brangäne haar grandioze solo zingt (Einsam wachend in der Nacht). Een productie met eigenzinnige vondsten dus, maar die vondsten worden visueel heel fraai in beeld gebracht. (HJ)