De jaren tachtig van de vorige eeuw vormden niet het meest creatieve decennium voor de jazz. Tot de weinige namen die tot bloei kwamen, behoort saxofonist David Murray (1955) met zijn krachtige, op circulaire ademhaling gebaseerde spel. Maar net als pianist Geri Allen (1957) speelde hij in die tijd vooral met oude helden als McCoy Tyner en Elvin Jones (Murray) en Ornette Coleman en Charlie Haden (Allen). Aangevuld met de jongere drummer Terri Lyne Carrington (o.a. Herbie Hancock , Wayne Shorter ) vormen zij nu niet alleen een Amerikaans power- maar ook een supertrio. De spil van Perfection wordt gevormd door het titelstuk, geschreven maar nooit zelf uitgevoerd door Ornette Coleman . Het is een uitbundig uptempo nummer waar het trio zich, bijgestaan door gasten, helemaal in thuis voelt. Het album bevat meer hommages aan wijlen werkgevers, zoals Haden (een bewerking van diens bewerking van de traditional Barbara Allen) en Shorter (Samsara (For Wayne)). Hun geesten waren rond op dit geïnspireerde jazzalbum. (MR)