Donizetti componeerde Poliuto in 1838 voor Napels. De opera mocht er echter niet in het theater opgevoerd worden, omdat de hoofdpersoon een heilige was (de Heilige Polyeuctus). Donizetti nam de muziek daarom mee naar Parijs, waar de opera in een veel uitgebreidere vorm als Les Martyrs in première ging. In deze Glyndebourne-productie wordt de oorspronkelijke Italiaanse versie uit 1838 opgevoerd. Regisseur Mariame Clément koos ervoor het element van (christelijke) onderdrukking te benadrukken. Ze verplaatste het verhaal van het Romeinse tijdperk naar een dictatoriaal land ergens in het midden van de twintigste eeuw. De decors en kostuums zijn sober maar sfeervol. De opera gaat echter minder over onderdrukking dan over over de liefde. Poliuto maakt zich zorgen dat zijn vrouw Paolina hem ontrouw is. Voordat ze met hem trouwde, was zij immers verliefd geweest op de Romeinse consul Severo. Deze zou op het slagveld gestorven zijn, maar is nu gezond en wel naar huis teruggekeerd. De eerste helft van de opera draait om deze driehoeksverhouding. Maar de romantische (en erotische) muziek komt niet tot zijn recht in de sobere setting van Clément waarin angst overheerst. In de tweede helft van de voorstelling, als Poliuto en zijn vrouw kiezen voor het martelaarschap, wordt de dramatische muziek wel goed ondersteund door het visuele plaatje. Mooie uitvoering. (CP)