Het oeuvre van de Noorse trompettist Nils Petter Molvaer kenmerkt zich door experimenteerdrift. De vroege albums die hij maakte voor ECM Records sloten aan bij de heersende nu jazz waar ook pianist Bugge Wesseltoft in pionierde. Maar Molvaer klonk altijd donkerder en bewoog zich meer richting ambient, waarbij zijn door vele effecten gehaalde trompet een onbeperkte geluidsbron werd. Op Buoyancy (opgewektheid) verruilt hij de etherische soundscapes voor een meer solide bandgeluid. Een eenvoudig kwartet, met naast een ritmesectie, gitarist en pedal steelspeler Geir Sundstøl. De laatste was ook al met succes te horen op Switch (2014). Op Buoyancy speelt zijn rock georiënteerde gitaargeluid een belangrijke rol, waartegen Molvaer op zijn beurt opvallend fel uithaalt. Buoyancy doet soms denken aan de duistere en abstracte muziek die Miles Davis begin jaren 70 maakte op albums als Dark Magus en Agharta. De opgewektheid zit ‘m vooral in het gedreven samenspel van Molvaer en zijn band, op dit broeierige jazzrockalbum. (MR)