Met Nézet-Séguin als dirigent en een reeks uitstekende zangers valt over de muzikale uitvoering van deze Metropolitan-productie niets te klagen. De algemene kritiek betrof de regie van Bartlett Sher . Hij verplaatste Shakespeare’s verhaal naar de negentiende eeuw. Om psychologische aspecten te benadrukken liet hij Otello wonen in een glazen paleis. Otello is geen Moor, maar een blanke legeraanvoerder van een blank leger. Daarmee vermeed Sher wellicht een gevoelig liggend racistisch onderwerp (het zwart of bruin schminken van een blanke zanger), maar helaas wordt het verhaal er niet geloofwaardiger van. Otello de Moor is een eenling in een blanke maatschappij en daarmee kwetsbaar. De duivelse Iago gebruikt racistische vooroordelen tegen hem om zijn eigen zelfzuchtige doelen te behalen. In deze productie gaat dit aspect van de tragedie volledig verloren. Daarbij zal niet helpen dat Antonenko (Otello) weliswaar een prima zanger is, maar geen geweldige acteur. Wel interessant is het idee van Desdemona als ‘Victoriaanse engel’. Gekleed in prachtige hoepelrokken is ze een beeldschoon plaatje, het ideale vrouwbeeld uit de tijd van componist Verdi en tekstdichter Boito. Maar is dat beeld ook echt?... (CP)