Dit album is vernoemd naar een aflevering van de tv-serie Twilight Zone, waarin de aarde opwarmt nadat die zijn baan heeft verlegt richting de zon. Zelf moet Christopher Duncan zich af en toe ook in een soort twilight zone hebben gewaand, nadat zijn volledig zelf in elkaar geknutselde debuut Architect vorig jaar werd bedolven onder loftuitingen en zelfs werd genomineerd voor de prestigieuze Mercury Prize. Het had hem ertoe kunnen verleiden het allemaal anders, grootser aan te pakken. De 27-jarige Schot trok zich echter weer terug in zijn kamertje, met hooguit een extra synthesizer, en komt nu alweer naar buiten met een waardige opvolger. Op het eerste gehoor klinkt The Midnight Sun weliswaar wat vlakker; meer sfeer, minder liedjes. Maar wie met een koptelefoon op luistert, hoort hoe subtiel Duncan zijn elektronische geluidjes in nummers als Nothing More, Wanted To Want It Too en uitschieter On Course binnensmokkelt. Hij kan echter niet voorkomen dat naar het einde toe de spanningsboog toch wat verslapt. Duncan doet er dan ook goed aan zijn live-set te (blijven) larderen met de nodige liedjes van Architect . (RME)