Na 25 jaar speelt Bettie Serveert nog steeds een aardig potje mee. In de jaren 90 bereikte de Nederlandse formatie ongeveer alles wat je van een indieband kon verwachten. Die hoogtepunten liggen in 2016 al jaren achter ons, zonder dat het iets afdoet aan de kracht van het kwartet. Dat bewijst het 11e album Damaged Good met verve. De groep rondom Carol van Dyk klinkt even gretig als voorheen en komt met genoeg nieuwe ideeën. Voor elke verwachte melodische rocker, de specialiteit van Bettie Serveert, is er een onverwacht moment. Tegenover de prima herhalingsoefening Whatever Happens staat het duistere experiment Brother (in Lions). Het ruim zeven minuten durende Digital Sin wordt uitgebalanceerd met de ultrakorte liedjes Brickwall en Mouth of Age. Soms gaat het mis, zoals met de flauwe nepblazers op albumopener B-Cuz. Dat hoort bij het nemen van risico’s. Dankzij de durf om van vertrouwde paden af te wijken klinkt Bettie Serveert op Damaged Good jong en vitaal. Dat is weleens anders geweest. (JE)