Als je een wat gezichtloze artiest bent dan doe je er goed aan om je steevast in beeld te laten brengen met een fotogenieke gitaar. Amerikaan Carl Verheyen zal je zelden betrappen zonder een gitaar in zijn handen. Op de hoes van The Grand Design heeft hij ook nog eens zijn imposante collectie Fender-gitaren uitgestald. Verheyen is een supergitarist, maar daarmee geen gitaarheld. Misschien is hij daarvoor te veelzijdig, hij kan (misschien wel beter) spelen dan Stevie Ray Vaughan of Eric Clapton , maar mist charisma en karakter. The Grand Design gaat hieronder gebukt. In tien nummers maakt hij niet meer dan een sympathieke indruk. Hij zingt niet slecht en ook aan zijn schrijverschap mankeert weinig. Maar iedere kleur of persoonlijkheid ontbreken aan uitvoering en repertoire, waardoor The Grand Design het ene oor ingaat en het andere weer uit. Zijn gitaartechniek is daarbij magistraal en veelzijdig, dus vooral gitaristen doen hun voordeel met The Grand Design. (MR)