‘The juggernaut flagship masterwork,’ kopt een sticker op het hoesje van het tweede album van The Neal Morse Band. Is dat zo? In de jaren 90 hield de Amerikaanse multi-instrumentalist, zanger en songwriter Neal Morse de progressieve rock levend met zijn band Spock’s Beard . De neoprog die zij naast geestverwanten als Dream Theater en Marillion produceerden, droeg niet alleen de erfenis van Yes en Genesis in zich, maar ging ook verder in complexiteit en virtuositeit. Geen muziek voor ongeoefende oren. Sinds zijn vertrek uit Spock’s Beard in 2002 (gelijk opgaand met zijn bekering tot het christendom) bracht hij vele albums uit. Hiertussen zitten hoogtepunten als Sola Scriptura (2007) en de eerste bandplaat The Grand Experiment (2015). Maar het geluid blijft, ook op deze opvolger, altijd hetzelfde. De halsbrekend complexe neoprog, afgewisseld met weidse belijdenispassages en gedragen zang, gaat hooguit steeds toegankelijker klinken. Maar dat kan ook gewenning zijn. (MR)