In een tijd waarin het allergrootste gedeelte van de muziek wordt strakgetrokken met allerhande studiofoefjes in een streven om de perfecte productie te bereiken, is het een enorme verademing om de muziek van Reginald Omas Mamode te horen. Rauwe ongebreidelde funk wordt gecombineerd met invloeden uit de jaren 70-jazzfunk in een post- Dilla jasje. Met 16 nummers op een speelduur van nog geen 41 minuten klinkt het titelloze debuut van deze producer eerder als een kladblok met schetsen, dan als een volwaardig album. Maar wat een ideeën heeft deze man. Van rauwe ongepolijste discobeats, hortende en stotende minimale undergroundfunk, tot neo-soul met geïmproviseerde teksten die in een keer zijn opgenomen. Stuk voor stuk schitterende ideeën. Hij zou ze alleen moeten uitwerken. (AD)