De voorheen strikt gescheiden werelden van indie en r&b trekken de laatste jaren steeds verder naar elkaar toe. Leg 22, A Million van Bon Iver en Views van Drake – twee van de meest geprezen albums van 2016 – naast elkaar en hoor de gelijkenissen; veel elektronica, kale beats en ruimhartig gebruik van de stemvervormingssoftware Autotune. In die zin is dit tweede album van de in Londen geboren maar vanuit Wenen opererende Christopher Taylor spot on. Ten opzichte van Tremors , het geslaagde debuut als SOHN uit 2014, zijn de beats op Rennen wat robuuster. Zo doet opener Hard Liquor qua insteek – een bluessong gespeeld met elektronische instrumenten – denken aan Personal Jesus van Depeche Mode . Maar goed, Hard Liquor en Conrad zijn in elk geval liedjes met kop en staart, wat van veel dat volgt niet gezegd kan worden. Gaandeweg glijdt Taylor af richting bedenkelijke r&b, waarbij met name de gladde vocalen en soms eindeloos herhaalde geluidseffecten gaan irriteren. Pas in afsluiter Harbour klinkt weer iets door van het vernuft dat we op basis van de sterke voorganger Tremors van SOHN verwachtten. (RME)