De ongrijpbare Britse multi-instrumentalist Mike Oldfield keert terug naar de jaren dat hij nog een succesvol wonderkind was. Geheel door hemzelf ingespeelde rocksymfonieën als Tubular Bells (1973) en Ommadawn (1975) golden toen (en nu) als meesterwerken. Het waren de eerste belangrijke bronnen van inkomsten voor Richard Branson en zijn Virgin -label. Het maakte ook Oldfield tot jonge miljonair die vervolgens een grillig muzikaal pad nam. Hij maakte in de loop van de decennia, met wisselend succes, new age-muziek en opvallend platte classic rock. Ondertussen bleef hij zijn debuut Tubular Bells herzien en herinterpreteren. Return To Ommadawn is geen herinterpretatie van het origineel maar een nieuw album in dezelfde trend. Opnieuw weerklinken rustieke sferen, in twee lange muzieklandschappen die bol staan van traditionele folkmelodieën. Daarbij domineren akoestische snaarinstrumenten als de Spaanse gitaar, mandoline en Keltische harp. Return To Ommadawn is daarmee ook een terugkeer naar Oldfields oude vorm en opnieuw een oorstrelende Britse pastorale. (MR)