Eliza Carthy richtte aanvankelijk The Wayward Band op om haar plaat Wayward Daughter te promoten. Dit verzamelalbum uit 2013 bevatte werk uit haar hele loopbaan, die begin jaren 90 begon. Sindsdien heeft de Engelse zangeres/violist zo’n beetje elke haarkleur gehad, van blond tot blauw en van rood tot haar eigen zwart. Misschien mag dat symbool staan voor alle muziekstijlen die zij heeft verwerkt in de traditionele Engelse folkmuziek. Haar albums zijn gevuld met invloeden uit de triphop, ska, dance, jazz, cajun en toch blijft het allemaal zo Engels als zwarte thee met melk. Met de 11-koppige Wayward Band kan Carthy dus alle kanten op. Het nieuwe album Big Machine is zeer gevarieerd, met eeuwenoud en nieuw songmateriaal. Het wordt gevuld met harde gitaren, jankende violen en stuwende accordeons. Het geheel blijft organisch klinken, alsof de groep om je heen aan het spelen is. Veel (digitaal) knip- en plakwerk in de studio was waarschijnlijk niet nodig. Carthy en haar club hebben het gewoon in de vingers. Wat een vakvrouw, wat een bezieling en wat een controle! (JE)