Het vijfde album van het Brits-Israëlische duo Blackfield komt als een verrassing. De Britse helft Steven Wilson had eerder aangegeven geen tijd meer te hebben voor Blackfield. Te druk met zijn solocarrière en het remixen van klassieke progrockalbums. Hij bemoeide zich dan ook maar zijdelings met IV (2013) dat praktisch een soloplaat was van de Israëlische helft Aviv Geffen . Maar op V zijn de rollen weer gelijkwaardig (hoewel de meeste nummers van de hand van Geffen zijn) en worden de zangpartijen broederlijk verdeeld. In de benadering van zang klinkt ook door dat Wilson en Geffen tegenpolen zijn. De in de progrock gewortelde Wilson klinkt lijzig en Brits terwijl Geffen uit de alternative afkomstig is, pit in zijn stem heeft en naar energie zoekt. Muzikaal komen die achtergronden bijeen tot een hechte symbiose van mooi geproduceerde artrock en dromerige pop. Op het conceptalbum V, waarin een man terugblikt op zijn leven, wordt ook door Blackfield met succes teruggekeken naar hun vroege, broederlijke werk. De hoes is niet voor niets een verwijzing naar hun debuutalbum uit 2004. (MR)