Melchior Schildt is niet de meest bekende vertegenwoordiger van de Amsterdamse Sweelinck-school. Aan de kwaliteit van zijn muziek ligt het niet. Alleen al Schildts variaties over het Magnificat vormen een indrukwekkend monument in het orgellandschap van de 17e eeuw. Luister bijvoorbeeld naar de schitterende tweede variatie, met zijn vele (aan Sweelinck herinnerende) echo-effecten. Zoals wel vaker bij componisten uit die tijd zijn we vooral goed geïnformeerd over geboorte, dood, huwelijken en ruzies. Zo meldde de orgelbouwer Fritzsche dat hij eens door Schildt werd aangevallen en over de grond gesmeten ‘zoals buitenlanders dat doen’. Het conflict ging over een orgel dat niet op tijd was opgeleverd. Gelukkig herinnerde men zich Schildt ook vanwege zijn orgelkunst. Meer dan een halve eeuw na zijn dood schreef de chroniqueur Johann Walther over hem: ‘Hij kon uitdrukken wat hij wilde, om het even of hij de mensen wilde laten lachen of huilen.’ (HJ)