Ryan Adams treedt met zijn 16e soloalbum toe tot de eredivisie van de Amerikaanse rock. Hoewel zijn platen lang niet allemaal even sterk zijn, stelt hij vrijwel nooit teleur. Prisoner is zelfs van het begin tot het eind vlijmscherp. Zonder veel poespas weet hij je keer op keer te raken. Adams verwerkt op deze plaat een scheiding en misschien zorgt dat voor extra passie. Ook is zijn productie weer van hoog niveau. De gitaren klinken zo helder, dat ze in je oren klateren. Ook in zijn liedjes bewijst Adams dat hij weinig nodig heeft. Een paar akkoorden zijn genoeg, als je ze met de juiste passie en kracht brengt. Adams is de Bruce Springsteen of Tom Petty van zijn generatie. Gedreven, stoer en bovenal toegankelijk. De 12 nummers van Prisoner nodigen allemaal uit tot meezingen. Met een gebalde vuist in de lucht! (JE)