Voor een man die er zo opmerkelijk uitziet als Johannes Sigmond, klinkt zijn ooit zo eigenzinnige muziek anno 2017 verrassend doorsnee. Eén dosis Elbow (het stemmige openingsnummer When We Wrote This), minstens drie doses Arcade Fire (Press On, Tear Gun, To Be Lost In 87) en in een gedreven indierocker als Outside een flinke scheut Maccabees – die op hun beurt ook weer goed naar Arcade Fire hadden geluisterd. Vrijwel stuk voor stuk goed in het gehoor liggende liedjes, en er zijn natuurlijk veel beroerdere invloeden te bedenken. Maar van een artiest als Blaudzun verwacht je toch net iets meer, zeker als onderdeel van een ambitieuze trilogie. Net als het in oktober 2016 verschenen eerste deel telt Jupiter 2 een negental liedjes, nu genummerd van 10 tot en met 18. Daarin kleurt Sigmond slechts één keer serieus buiten de lijntjes. Het hectische Manic Talk, met sporen uit de krautrock en de scheurende saxofoon van Tini Thomsen, is meteen de uitschieter. Hopelijk meer daarvan op deel 3. (RME)