Bij de naam Frankenstein denken veel mensen aan de zwart-witte horrorfilm met Boris Karloff of aan een van de persiflages van die film. Het griezelige monster is bij velen welbekend: de fanatieke wetenschapper Frankenstein stelde het monster uit meerdere lijken samen en wekte het door middel van elektriciteit tot leven. Choreograaf Liam Scarlett greep voor zijn ballet Frankenstein echter terug op de roman van Mary Shelley, waardoor het ‘monster’ een stuk sympathieker wordt. Het schepsel is als een verlaten ‘kind’, afgewezen door zijn schepper om zijn lelijkheid. Het wil het goede, maar wordt na de zoveelste afwijzing uiteindelijk kwaadaardig. Een ander belangrijk thema in het ballet is de relatie tussen de wetenschapper Frankenstein ( Federico Bonelli ) en zijn jeugdliefde Elizabeth ( Laura Morera ). Die liefde zorgt in het ballet voor een aantal betoverend mooie en dramatisch sterke pas de deux met veelzeggende stiltemomenten. Je ziet de invloed van de Engelse balletstijl van Ashton en MacMillan: een flexibele rug, veel draaien en wervelend tilwerk. De choreografie voor het schepsel (The creature) is moderner. Helaas komt de persoonlijke tragedie van het schepsel in deze voorstelling minder uit de verf, misschien omdat danser Steven McRae zich niet kwetsbaar genoeg weet op te stellen. Maar Liam Scarlett mag trots zijn, evenals componist Lowell Liebermann en kostuumontwerper John MacFarlane. Het drietal heeft een prachtig nieuw ballet aan het repertoire van het Royal Ballet toegevoegd. (CP)