Bij zijn optredens in Nederland, voorafgaande aan dit album, werd John Cale op de posters voor de zekerheid toegelicht met het toevoegsel: ex-Velvet Underground. Het zou niet meer nodig moeten zijn maar Cale heeft, in tegenstelling tot Lou Reed, als soloartiest nooit de status van zijn legendarische band weten te evenaren. Hij maakt het zijn publiek dan ook niet makkelijk. In Cale's grillige solocarrière wisselde hij luchtige pop af met extreem ontoegankelijke avant-garde. Hobo Sapiens behoort, zoals de vrolijke titel doet vermoeden, tot de eerste categorie. Zelfs in deze rocksongs van drie minuten klinkt zijn achtergrond als eigenzinnig kunstenaar door. Al klinken er af en toe weliswaar invloeden van David Bowie, David Byrne en zelfs Tom Petty (Things) door, maar overal drukt Cale onmiskenbaar zijn persoonlijke stempel op de muziek. Na de eerste reeks pure popnummers wordt de plaat steeds vreemder. Toch blijft de toon luchtig. Weinigen zullen van John Cale een instrumentaal nummer met fietsbellen en een solo op een kazoo verwachten. John Cale verrast, zelfs als hij 'gewone' popmuziek maakt. (MS)