Hoe zou het zijn geweest als Picasso in zijn nadagen had besloten om alleen nog maar Rembrandt en Van Gogh na te schilderen? Een beetje als Bob Dylan, een van de belangrijkste en meest invloedrijke songwriters van de vorige eeuw, die zich tegen het einde van zijn carrière exclusief stort op uitgekauwd American Songbookrepertoire. Deze Nobelprijswinnaar heeft zijn eigen American Songbook gecreëerd met zoveel onvergetelijke muziek. En waren zijn geëngageerde, straatwijze en diep persoonlijke songs niet juist een antwoord op die mierzoete standards uit de decennia daarvoor? Enfin, na twee albums vol standards, trakteert Dylan ons nog eens op maar liefst drie cd’s vol klassiekers als As Time Goes By, Stormy Weather en These Foolish Things. Het bijzondere is dat Dylan, die sinds pak ‘m beet Time Out Of Mind in 1997 zijn nummers meer is gaan gorgelen dan zingen, ineens weer voluit zingt. Er klinken compassie, liefde en plezier door in zijn uitvoeringen en ook zijn band speelt geïnspireerd. Geen Nobelprijsmateriaal maar bezield komt het wel over. (MR)