Van Nelly Furtado’s zesde album kun je veel zeggen, maar niet dat het een saai ritje is. Wel eentje vol hobbels en bobbels. De meeste liedjes op The Ride zitten dusdanig volgepropt met ideeën, breaks en beats, dat het luisteren in een uitputtingsslag ontaardt. Mogelijk is dit de invloed van de Amerikaanse producer John Congleton . Maar een zangeres van 38, met een dochter van 13 en talloze hits achter haar naam, die hoeft toch niet meer zo krampachtig haar best te doen om vooral streetwise over te komen (zie ook de foto’s met drie magere hipstermodellen in het cd-boekje)? Naar níeuwe hits is het hier overigens zoeken. Live, met zijn aanstekelijke refreintje, komt nog het meest in de buurt. Zonde, want met de laatste drie liedjes bewijst de Canadese hoe het ook anders had gekund. Tap Dancing is een fraaie ballad zonder opsmuk, Right Road een aardig electropopdeuntje en afsluiter Phoenix – nota bene het eerste nummer dat Furtado schreef voor The Ride – doet zowaar denken aan haar mooiste: All Good Things (Come To An End). (RME)