Op zijn derde album voor het Duitse ECM -label lijkt de Amerikaanse rietblazer Chris Potter nog steeds zoekende naar identiteit als componist en bandleider. Potter mag gerust een kopstuk heten in de Amerikaanse jazz van de laatste decennia. Zo maakte hij jarenlang deel uit van de onvolprezen band van bassist Dave Holland en droeg hij bij aan het unieke en innoverende geluid hiervan. Maar in de Unity Group van van gitarist Pat Metheny vervult hij net zo’n belangrijke rol, met zijn felle en trefzekere spel. Op The Dreamer Is The Dream valt niets aan te merken op zijn virtuoze saxofoon-, klarinet- en fluitspel. Maar de composities voor het kwartet dat voor dit album werd gevormd, willen nauwelijks uitstijgen boven de middelmaat en missen een eigen karakter. Potter lijkt vooral de ideale sideman te zijn en als leider het natuurlijke gezag te missen van Holland of Metheny. The Dreamer Is The Dream is daarmee geen slecht, maar ook geen opvallend jazzalbum. (MR)