Franz Schmidt bewoog zich als componist op de uiterste grens van de Duits-Oostenrijkse laatromantiek. Zijn Tweede Symfonie (1913) klinkt als een overdadige en rijk geïnstrumenteerde navolging van Mahler en Strauss. De invloed van Bruckner hoor je er niet aan af, hoewel deze componist nu juist één van Schmidts leermeesters was. Of het moet al het mooie begin van de Finale zijn, dat met zijn sobere meerstemmigheid de wereld van het orgel oproept (een specialiteit die Schmidt met Bruckner deelde). De Finale herinnert hierdoor ook aan Schmidts meest populaire werk, het oratorium Das Buch mit sieben Siegeln. Het orkest van deze cd is de Wiener Philharmoniker waar Schmidt ooit deel vanuit maakte als cellist. (HJ)