Met To Pimp A Butterfly (2015) veroorzaakte Kendrick Lamar een aardverschuiving. De hiphopwereld had hem al hoog zitten na het sterke album Good Kid, M.A.A.D City (2012), maar nu kreeg Lamar erkenning van de hele industrie. De jazzimprovisaties van To Pimp A Butterfly waren bijvoorbeeld een grote inspiratiebron voor David Bowie ’s laatste album Blackstar . De verwachtingen voor opvolger Damn. waren hooggespannen en elk flintertje informatie werd grondig bestudeerd. Dat Rihanna en U2 meespelen, zorgde vooraf voor enige ophef. Wat hadden die popsterren bij de meest progressieve rapper te zoeken? Platen van Lamar zijn echter vaak gedurfde conceptalbums, die je niet in een keer kan bevatten, laat staan van tevoren. Hun bijdragen blijken zeer bescheiden en slechts een onderdeel van een groter geheel. Dat is ook gelijk de grootste prestatie van Lamar. Hij weet van alles tot een geheel te smeden: radiovriendelijke singles en complexere muziek. Soms doet hij dit zelfs binnen een enkel liedje. Een relaxte beat kan halverwege alsnog ontaarden in een furieuze raptrack. Zijn verhaal is leidend, niet de muziek. (JE)