Feist trekt altijd haar eigen plan. Wars van trends bouwt ze in een traag tempo een bescheiden oeuvre op. Pleasure is pas het vierde album sinds haar debuut Monarch uit 1999. Van kwantiteit of hits hoeft de Canadese het niet te hebben. Wat maakt haar dan zo bijzonder? Allereerst is er natuurlijk haar engelachtige stem, die niet voor niets vaak prominent naar voren is gemixt. Daarnaast weet ze met haar vaste helpers Renaud Letang en Mocky altijd aparte producties te realiseren. Pleasure biedt alles van heldere klanken en stoffige geluiden tot aan krekels en passerende auto’s. Er is zelfs een stukje metal van Mastodon . Het meest opvallend zijn de holle drums en de losjes bespeelde bluesgitaren, die we ook op voorganger Metals (2011) hoorden. Het is allemaal nog een tandje eigenzinniger en daarmee ook ontoegankelijker geworden. De frivole bossanova van doorbraakalbum Let It Die (2004) is in geen velden of wegen te bekennen. Haar muziek is zo aards, zo rauw dat het haast gammel wordt. Als je ervoor openstelt is Feist nog even bezwerend als vroeger. Maar wel op een totaal andere manier. (JE)