Ex-grungeheld en ex-alles wat God verboden heeft. Zo laat de doorleefde Amerikaanse zanger Mark Lanegan zich het beste omschrijven. Maar nadat hij dat alles had afgezworen wist hij een eigen publiek voor zich te winnen. Hij deed dit door zich op een sterk album als Bubblegum (2004) te profileren als een alternatieve Tom Waits en daarnaast zijn stem te lenen aan uiteenlopende grote bands als Queens Of The Stone Age en UNKLE . Opvallend aan zijn tiende album Gargoyle is dat de blues die altijd doorklonk in zijn muziek nagenoeg is verdwenen. Rockgitaren en zelfs elektronica hebben dit overgenomen. Ingrediënten voor een ietwat besluiteloos geluid dat in de verte doet denken aan dat van Iggy Pop in de jaren 80. Daaroverheen klinkt zijn stem als vanouds karaktervol en gruizig. Hij redt hiermee Gargoyle gelukkig van de loerende middelmatigheid. (MR)