Hoe vaak moet je een cd beluisteren om er een eerlijk oordeel over te kunnen geven? Doorgaans ontstaat na drie, maximaal vier draaibeurten wel een aardig beeld, maar soms stuit je op een weerbarstiger plaatje. Bijvoorbeeld van de Amerikaanse gitaarband Afghan Whigs, die met onder meer Gentlemen (1993) en Do To The Beast (2014) al een paar slow burners van jewelste afleverde. Gentlemen wordt, met z’n mix van gruizige rock, donkere soul en de met Weltschmerz doorspekte teksten van zanger Greg Dulli , wel gezien als het beste Afghan Whigs-album (hoewel opvolger Black Love bij veel fans stiekem favoriet is). Met Do To The Beast (2014) keerden Dulli en zijn trouwe bassist John Curley na 16 jaar overtuigend terug. Of het korte In Spades zich in dit rijtje mag voegen? Vooralsnog niet. Daarvoor klinken de liedjes iets té bekend en te weinig verrassend. Uitzondering is opener Birdland, met de bandvreemde instrumenten mellotron, harmonium en viool. De kenmerkende swingende drums worden hier nog niet gemist, maar gaandeweg steeds meer. Dáár gaan enkele extra draaibeurten in elk geval niks aan verhelpen. (RME)