Sommige artiesten hebben vrijwel alles. Thomas Azier bijvoorbeeld. Om te beginnen klopt het verhaal: student aan de Academie voor Popcultuur in Leeuwarden verhuist op zijn 19e naar Berlijn om te experimenteren met elektronische muziek. Wie Azier wel eens heeft zien optreden, weet dat de live skills eveneens aan boord zijn. Maar wie zijn debuutalbum Hylas (2014) meermalen beluisterde, kon ook horen dat hij een stel prijsnummers miste. Met de opvolger wordt ook dat laatste euvel ruimschoots verholpen. Ondanks de betrekkelijk korte speelduur barst Rouge bijna van potentiële singles uit z’n voegen; Gold, Berlin, Starling, om er maar drie te noemen. Zónder dat Azier een knieval voor de commercie heeft gemaakt. Daarvoor klinken liedjes als Concubine en Sandglass te kaal en te weinig gericht op de dansvloer. Maar juist daardoor krijgen zijn stem – hoog en zuiver – de fraaie toetspartijen en de vaak ijzersterke melodieën alle gelegenheid om te schitteren. Het aloude principe ‘less is more’ doet hier dus weer eens opgeld. En Thomas Azier (30) heeft het nu écht allemaal. (RME)