Indiefolkband Fleet Foxes keert in 2017 terug na een lange radiostilte. Tussen derde album Crack-Up en voorganger Helplessness Blues (2011) zat zes jaar. De faam van de band is in de tussentijd iets geslonken. Sinds het uitermate succesvolle debuut uit 2008 blijven er echter genoeg geïnteresseerden over. Zij moeten flink aan de slag met de 55 minuten durende plaat. De lome, zware klankkleur en loepzuivere harmonieën dringen zich meteen aan je op, maar de structuur van de songs zijn minder duidelijk. Het dynamische openingsnummer alleen al bestaat uit allemaal verschillende stukjes die nauwelijks een geheel vormen. De plaat rust voornamelijk op lagen aan akoestische gitaren waarin veel bijzondere dingen verstopt zijn, zoals Marokkaanse percussie, het Japanse snaarinstrument Koto, een glasharmonica en krakende deuren. Volgens bandleider Robin Pecknold zitten er in de composities en teksten ook allerlei abstracte verwijzingen naar zijn persoonlijke leven. Het is duidelijk dat hij met veel plezier aan zijn kunstwerk heeft gewerkt, zonder zich te bekommeren om het evenaren van eerder succes. (JE)