In een interview omschreef Karl Hyde dit project als ‘een soort folkmuziek voor de 21e eeuw’. Dat is een treffende omschrijving, want in de liedjes op dit album worden, zoals dat hoort in folk, levensverhalen verteld. Dat gebeurt alleen niet met traditionele instrumenten als gitaar en viool, maar met geluiden. Samen met Matthew Herbert groepeerde Hyde die geluiden (soms ook van alledaagse voorwerpen als een stuiterende voetbal of een gravende schep) tot intrigerende, elektronische collages. De teksten zijn de letterlijke weerslag van interviews met doorsnee Britse mannen over hun vaders. Soms ontroerend, soms pijnlijk (‘Mum went to a pub where she drank / Father went to a pub where he drank / They we’re never in love with each other’), maar altijd uit het leven gegrepen. De interviews vormen ook de basis van een theatervoorstelling met dezelfde naam van de gerenommeerde Britse toneelgroep Frantic Assembly. (PdK)