Max Reger wordt herinnerd vanwege zijn nogal woeste orgelwerken. Een groot deel van dat orgeloeuvre kwam tot stand in de jaren 1900-03, toen de jonge componist zich herstelde van zijn wilde jaren (de zelfbenoemde ‘Sturm- und Trankzeit’). Veel van de orgelwerken hebben wel iets van een delirium. Toch kon Reger zulke complexe partituren direct in het net uitschrijven, zonder kladversies vooraf. En dat in een prachtig handschrift. Regers woestheid heeft daarmee iets tegenstrijdigs. Hij mengde als geen ander de harmonische excessen van Wagner met de technische virtuositeit van Bach en de melancholie van Brahms . De geest van Brahms domineert vooral in de klarinetwerken van deze cd, waarvan de beide fraaie Sonates op.49 eveneens rond 1900 tot stand kwamen. De Sonate op.107 werd zo’n acht jaar later gecomponeerd. (HJ)