Op zijn debuut laat Art Feynman het beste van afrobeat, krautrock, electropop en indie samensmelten. De Amerikaan had waarschijnlijk ergens nog een oud opnameapparaat liggen, want zijn muziek klinkt alsof het al decennia in een kast in Berlijn ligt te verstoffen. De vrolijke en zichzelf repeterende liedjes worden ingekleurd met funky gitaartjes, koortsige synthesizers en veel aparte ritmes. Dubkraut noemen sommigen het, vanwege de beats die als pulserende motoren de nummers vullen. Volgens het persbericht zijn er echter geen geprogrammeerde drums gebruikt. Razend knap gespeeld dus, of wordt er hier gelogen? Dezelfde tekst ‘vergeet’ namelijk ook te vermelden dat Art Feynman eigenlijk Luke Temple heet. Deze man kennen we als soloartiest en leider van indieband Here We Go Magic . Onder zijn nieuwe pseudoniem is Temple niet meer de zanger van sprankelende liedjes. Art Feynman is maffer, eigenzinniger en ontoegankelijker. Dit debuut klinkt niet helemaal van deze wereld. Geinige indiebands en singer/songwriters zijn er genoeg, maar er is maar één Art Feynman. (JE)