De verstilde en breekbare folk van Laucan ontstond met een reden. Laurence Galpin groeide op in het Zuid-Engelse stadje Lewes. Hij speelde in een plaatselijke progband en toen deze ermee ophield wilde hij nog wel muziek maken, maar voorlopig door niemand gehoord worden. Zo ontwikkelde hij, in alle beslotenheid, zijn rustieke psychedelische muziek en tedere zachte zangstem. Frames Per Second klinkt poëtisch en pastoraal, met invloeden uit jaren 70-folk. Een eenzame cello vormt een mooie aanvulling op zijn getokkelde en diep galmende gitaarsongs. Jammer dat de donkere sfeer op den duur wat eenvormig raakt. Met name Laucans afwisselende bariton- en falsetzang missen het karakter om een geheel album te blijven boeien. Frames Per Second blijft naar binnen gekeerd, alsof hij nimmer zijn kamer uitkwam om zijn muziek wereldkundig te maken. (MR)