Je vraagt je af wat zanger-tekstschrijver Andy Hull en gitarist Robert McDowell in 2004 bezielde, toen ze hun band Manchester Orchestra doopten. Kennelijk voelden ze weinig affiniteit met de plaatselijke scene in Atlanta, Georgia (uitvalsbasis van onder meer Indigo Girls , The Black Crowes en Shawn Mullins ) en lieten ze zich liever inspireren door Engelse bands. Verwacht op A Black Mile To The Surface – hun vijfde album – echter geen invloeden van Joy Division , The Smiths , Stone Roses of Oasis . Voor een band die zich vernoemde naar een van de belangrijkste muzieksteden ter wereld, klinkt Manchester Orchestra eigenlijk behoorlijk doorsnee. Bezielde gitaarrock, met als opvallendste troef de hoge stem van Hull. A Black Mile To The Surface – uitgebracht op het Favorite Gentlemen -label van ex-drummer Jeremiah Edmond – is trouwens wel een mooie songcyclus over liefde, huwelijk, vaderschap en hoe het leven altijd maar doorgaat. En als we tóch een Manchester-referentie moeten noemen: fans van Doves vallen zich hier beslist geen buil aan. (RME)