Shakespeare behoorde tot Berlioz' grootste voorbeelden. Zijn grootste opera, Les Troyens (naar Vergilius), typeerde hij als 'Vergilius ver-Shakespearianizeerd'. Berlioz' laatste opera was een sterk ingekorte versie van Shakespeare's komedie Much ado about nothing. De opera gaat over Béatrice en Bénédict, twee botsende karakters die voortdurend verbaal met elkaar in de clinch liggen. Hun vrienden snappen echter al lang dat de beide kemphanen vroeger of later als een blok voor elkaar zullen vallen. Voor dit spektakel componeerde Berlioz muziek die zowel lichtvoetig als verfijnd is: ‘Een capriccio geschreven met de punt van een naald’ (aldus Berlioz’ eigen typering). Deze productie toont Béatrice en Bénedict als twee figuren die letterlijk ‘out of the box’ zijn. Het zijn kleurrijke persoonlijkheden die niet opgaan in de fletse tinten en kartonnen dozen van het decor. Leuk is ook het karakter van Somarone. Deze pompeuze figuur is door Berlioz zelf verzonnen, als de karikatuur van een zelfingenomen dirigent maestro. (HJ)