Eind september 1853 meldde Johannes Brahms zich bij het gezin Schumann, gewapend met een schriftelijke aanbeveling van de violist Joachim. Het fragiele ventje overweldigde zijn toehoorders met de gespierde slagkracht van zijn vroege pianosonates. Een maand later beval Schumann deze muziek aan in het legendarische artikel Neue Bahnen (Nieuwe wegen). Schumann typeerde de sonates als ‘vermomde symfonieën’. Hij had hier en daar ook van vermomde opera’s kunnen spreken. Denk aan het grootse einde van het Andante uit de Derde Sonate, dat veel weg heeft van een klavieruittreksel van een Wagner-opera à la Die Walküre. De Braziliaanse pianist Nelson Freire had deze sonate al heel jong op zijn repertoire staan. Hij speelde het als 14-jarige tijdens een afscheidsconcert in Rio de Janeiro, voorafgaand aan zijn studietijd in Wenen. Hij speelde het tevens in 1967 op zijn debuut-lp voor CBS. Nu, een half eeuw later, nam hij het opnieuw op, voornamelijk aangevuld met een selectie uit Brahms’ latere intermezzi. (HJ)